De scheidsrechter fluit voor een vrije bal op ongeveer twintig meter van het doel. Meteen roep ik, als keeper van de verdedigende partij, vier mensen bij elkaar en zet de muur neer. Ik concentreer me, want ik weet dat de speler van de tegenstander de bal af en toe best goed kan raken.
Dat zie je vaker op amateurniveau. Spelers met te strak shirt, flink overgewicht, maar een geweldig gevoel in het rechterbeen.
De muur staat, iedereen is in positie, de scheidsrechter fluit. Hij neemt een zorgvuldige aanloop. Raakt de bal perfect en hij voelt het al meteen. Deze is perfect genomen. Dit zou zomaar eens een doelpunt kunnen worden. De bal krult over de muur richting de bovenhoek van het doel. Ik zie hem gaan en weet dat ik alles moet doen om te voorkomen dat we een doelpunt tegen krijgen.
Met een uiterste krachtsinspanning strek ik mezelf richting de hoek en met mijn vingertoppen tik ik de bal net genoeg aan, zodat deze via de paal naast gaat.
Ik val op de grond, midden in de stinkende modderpoel. Bah, maar alles voor het team. Heerlijk!
Ik heb een geweldige redding verricht en dankzij mijn inspanning en bereidheid om het modderbad te nemen is een achterstand voorkomen.
Iedereen zag het gebeuren. Wat een fantastische redding, hoorde ik ze denken. Althans … dat dacht ik heel even.
De scheidsrechter hervat het spel met een doeltrap.
Huh? Een doeltrap? Ik maak toch een redding?!
De bal gaat via mijn vingertoppen achter. Dat zou een corner moeten zijn. Bovendien denkt iedereen nu dat ik de bal niet heb geraakt, terwijl ik toch echt voelde dat ik de hem aantikte.
Maar ja, dat ga je ook niet zeggen, want als de scheidsrechter beslist dat het een doeltrap is, hebben we balbezit. Terwijl een corner tegen meteen weer opnieuw gevaar betekent.
In het belang van het team hield ik mijn mond en speelden we verder. Daar stond ik dan. Kletsnat, tot op het bot verkleumd, de modder op plekken waar je geen modder wilt hebben en nog een half uur te spelen. Uiteindelijk bleef het 0-0 in een verder saaie wedstrijd.
Aan het eind van het seizoen ontsnapten we met één punt verschil aan degradatie en vierden we feest alsof we kampioen waren geworden.
De allermooiste en uiteindelijk meest belangrijke redding van het seizoen heeft niemand gezien.
In het leven van een ondernemer gaat het ook vaak zo. Je inspanningen leveren niet direct de beloning op waar je op dat moment misschien op hoopt. Je zoekt naar waardering voor dat wat je doet, terwijl de ander de keuzes en beslissingen die je nu maakt en die van invloed zijn op het lange termijn resultaat helemaal niet ziet.
Weet dat iedere keuze die je maakt een goede keuze is. Ook al is het dat niet. Als jij een tegendoelpunt weet te voorkomen, zonder dat het opgemerkt wordt, heb je misschien iemand op weg geholpen. Dat is onbetaalbaar.
Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht en kom jij op de plek die je zelf wilt bereiken.
En ja, soms moet je in de modder duiken voor het grotere geheel.
Met succesvolle groet,
Dennis Schomaker